به گزارش اخبار جهادی، اندیشکده موسسه واشنگتن در گزارش اخیر خود نوشت: «خروجی‌های علمی اخیر ایران و چین، تلاش‌های تحقیقاتی مشترک در زمینه‌های متعدد و برخی همگرایی‌ها بین اکوسیستم‌های نوآوری دفاعی آن‌ها را نشان می‌دهد که خطرات بالقوه‌ای برای ایالات‌متحده و شرکای آن ایجاد می‌کند.»
موسسه مطالعات امنیت ملی اسرائیل (INSS) در پژوهشی به بررسی همکاری‌های علمی ایران و چین پرداخت و دراین‌باره نوشت: «این مطالعه به بررسی جنبه‌ای کمتر شناخته‌شده از همکاری‌های امنیتی-فناورانه بین پکن و تهران می‌پردازد. تحقیقات مشترک و رو به گسترش دانشگاهی مرتبط هستند با: تأسیسات دفاعی هر دو کشور و در زمینه‌هایی مانند انرژی هسته‌ای، هوافضا، موشک‌ها، پهپادها، وسایل نقلیه زیرآبی و سایبری.»
این مطالعه با تکیه بر مقالات دانشگاهی اخیر که توسط متخصصان چینی و ایرانی به‌طور مشترک نوشته شده‌اند، همگرایی در نوآوری دفاعی دو کشور را آشکار می‌کند. به عقیده موسسه مطالعات امنیت ملی، همکاری‌های بین چین و ایران، تهدیدات اصلی امنیت ملی برای ایالات‌متحده و اسرائیل هستند.
در مقاله این موسسه آمده است: «چین و ایران شرکای مهمی هستند که علیه یک رقیب مشترک متحد شده‌اند و منافع مشترک زیادی دارند. درحالی‌که گزارش‌ها در مورد نقش چین به‌عنوان مشتری اصلی نفت، شریک تجاری، حامی سیاسی و شریک نظامی محدود ایران بسیار زیاد است؛ اما در مورد مشارکت آن‌ها در علم و فناوری، به‌ویژه در کاربردهای نظامی و دفاعی، اطلاعات بسیار کمتری وجود دارد.»
در آگوست ۲۰۲۵، مقامات ایرانی و چینی علناً تعهد خود را برای تعمیق همکاری‌های علمی و فناوری تأیید کردند. بیانیه‌های هر دو طرف، برنامه‌هایی را برای گسترش تبادلات محققان و برنامه‌های مهارت‌آموزی جوانان برجسته کرد. این ابتکارات در کنار هم، گام‌های محکمی را برای عملیاتی کردن مشارکت استراتژیک ایران و چین در چارچوب کمربند و جاده نشان می‌دهند. همکاری بین مؤسسات در چین و ایران احتمالاً باهدف پیشبرد دانش و فناوری علمی مرتبط با دفاع در هر دو کشور انجام می‌شود.
موسسه مطالعات امنیت ملی در مقاله خود توضیح می‌دهد: «داده‌های ما بر ۷۵۳ مقاله از ۲۰۸۷۵ مقاله دانشگاهی که به‌طور مشترک توسط محققان چینی و ایرانی بین سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۲۵ به زبان انگلیسی منتشر شده‌اند، متمرکز است. بسیاری از آن‌ها پیوندهای دفاعی و امنیتی دارند. در مجموعه داده‌های ۷۵۳ نشریه علمی، به نظر می‌رسد حداقل ۱۵ مقاله پیامدهای بالقوه‌ای برای کاربردهای دفاعی یا ادغام مستقیم نظامی دارند.»
این ۱۵ مقاله بر اساس کاربردهای دفاعی، به چهار حوزه فناوری طبقه‌بندی شدند: ۹ مقاله بر هوافضا، پیشرانه موشکی و پهپادها متمرکز بودند. شش مقاله دیگر در تحقیقات مهندسی هسته‌ای، فناوری‌های دریایی، وسایل نقلیه زیرآبی خودران و فناوری‌های مرتبط با سایبری تقسیم شدند.
انتهای پیام/
