به گزارش اخبار جهادی، روزنامه یدیعوت آحارونوت گزارش داد، کمیته فرعی منابع انسانی و امور خارجه در پارلمان (کنست) به ریاست نماینده الیزر استرن جلسه‌ای در مورد درمان پزشکی سربازانی که دچار آسیب‌های سر شده‌اند، برگزار کرد. در این جلسه، داده‌های نگران‌کننده‌ای در مورد میزان آسیب‌های مغزی ناشی از ضربه‌ها ارائه شد که بسیاری از آنها پنهان و در آزمایش‌های تصویربرداری معمول قابل تشخیص نیستند. همچنین نگرانی‌هایی وجود داشت که تلاش‌ها برای کمک به مجروحان پس از پایان جنگ کاهش یابد.
این روزنامه تصریح کرد که رئیس کمیته به پیچیدگی‌های درمان آسیب‌های مغزی و «خطر فراموش شدن» پرداخت و گفت: «ما برای جلسه دیگری در مورد آسیب‌های سر تشکیل جلسه داده‌ایم و این بار تحت نوعی آتش‌بس تشکیل جلسه می‌دهیم، اما این خطر وجود دارد که برخی پس از پایان جنگ نادیده گرفته شوند و توجه به این موضوع کاهش یابد.»
راشل گراندر، مدیر مرکز تحقیقات علوم مغز در مرکز پزشکی شبا در تل هشومر، در طول جلسه داده‌های نگران‌کننده‌ای را ارائه داد و عمق مشکل را برجسته کرد. این داده‌ها نشان داد که از هر ۱۰ سربازی که با سی‌تی‌اسکن سر طبیعی در شبا بستری شده‌اند، هفت نفر از آنها از آسیب‌های مغزی رنج می‌برند. همچنین مشخص شد که ۹۴٪ از این آسیب‌های مغزی ناشی از موجهای انفجار بوده است و از هر ۱۰ سرباز زخمی که توسط واحد ۶۶۹ به شبا منتقل شده‌اند، شش نفر در آزمایش خون، آسیب مغزی ناشی از ضربه را نشان داده‌اند.
تخمین زده می‌شود که هزاران سرباز از آسیب‌های مغزی ناشی از ضربه پنهان رنج می‌برند، زیرا هزاران نفر با چنین آسیب‌هایی از جنگ بازمی‌گردند که اکثر آنها تشخیص داده نمی‌شوند. علاوه بر این، به نظر می‌رسد که تقریباً ۸۰٪ از آسیب‌های مغزی در بین سربازان، همانطور که توسط یدیعوت آحارانوت گزارش شده است، در سی‌تی‌اسکن سر نشان داده نمی‌شوند.
این روزنامه به نقل از شاخار گیزوندهایت، مدیر کل و بنیانگذار انجمن اور برای افراد آسیب دیده مغزی و خانواده‌هایشان نوشت: «از میان تمام مجروحان ارتش در جنگ، ۷۰ درصد دچار آسیب‌های مغزی تروماتیک شده‌اند و در طول جنگ، ۴۰۰ نفر دیگر نیز به آسیب‌های مغزی دچار شده‌اند که هیچ درمانی دریافت نمی‌کنند.»
وی افزود: «خانواده‌های مجروحان با مشکلات بزرگی روبرو هستند و هدف ما تلاش برای تصویب دستورالعمل‌های روشن برای درمان و توانبخشی آسیب‌های مغزی است. امروزه هیچ استاندارد مشخصی در اسرائیل وجود ندارد و فقدان آن بر کیفیت درمان و توانایی مجروحان و خانواده‌هایشان برای بازگشت به زندگی‌شان تأثیر می‌گذارد. زمان آن فرا رسیده است که یک مسیر توانبخشی سازمان‌یافته، حرفه‌ای و یکپارچه به قربانیان آسیب مغزی آنچه را که شایسته آن هستند، بدهد.»
انتهای پیام/
