تیرماه که از راه می‌رسد، قلب‌هایمان دوباره به درد می‌آید و داغی کهنه، تازه‌تر می‌شود. گویی همین دیروز بود که خبر رسید، خبری تلخ و جانکاه: «حاج احمد متوسلیان و همراهانش در بیروت ربوده شدند.»
چهل و سه سال از آن روز شوم می‌گذرد، اما هنوز هم چشمانِ منتظر، به امید بازگشتشان، به در خیره مانده‌اند. حاج احمد، مردی از جنس ایمان و عمل، فرمانده‌ای شجاع و دلسوز، که در سخت‌ترین شرایط، مرهمی بود بر دل رزمندگان. صدای گرم و مهربانش، نگاه نافذ و مصممش، و لبخند همیشگی‌اش، هنوز در گوش و ذهنِ سربازان و همرزمان و نسلی که با او زیسته‌اند، زنده است. او نه تنها یک فرمانده، که پدری بود برای همه، دلسوز و غمخوار، که در غم و شادیِ تک تکِ رزمندگانش شریک بود.
تیرماه، یادآورِ غربت و مظلومیت حاج احمد و همراهانش است. یادآورِ چشم‌های اشکبار مادران، همسران و فرزندانی که هنوز به انتظار خبری از عزیزانشان هستند.
در این هنگامۀ نبرد، در این کارزار سخت و نفس‌گیر که رویارویی با رژیم صهیونیستی، رنگ و بوی جنگ وجودی به خود گرفته است، قلب‌هایمان بیش از هر زمان دیگری به یاد حاج احمد متوسلیان، آن شیرمرد عرصۀ جهاد و شهادت، پر می‌کشد. یاد آخرین سخنرانی حاج احمد می‌افتیم. آنجایی که با صلابت در پادگان زبدانی در سوریه برای قوای محمد رسول الله(ص) صحبت کردند و گفتند: «با اسراییل وارد جنگ خواهیم شد و عملیاتمان را علیه آن‌ها شروع خواهیم کرد. هرکس با ماست؛ بسم‌الله! هرکس با ما نیست، خداحافظ! ما با ایمانمان مىجنگیم؛ جندالله با ایمانش مىجنگد. بگذار بوقهاى تبلیغاتى رسانههاى صهیونیستى و سران اسرائیل به ما بگویند شما براى خودکشى آمدهاید. ما ثابت مىکنیم که خون ما باعث خواهد شد که سرزمینهاى مقدس اسلامى از دست امپریالیزم آمریکا و این رژیم غاصب و فاسد صهیونیستى آزاد بشود.»
حاج احمد، دعایمان کن!
دعایمان کن تا بتوانیم راه تو را، راه عزت و شرف را، تا پای جان ادامه دهیم.
ای کاش بودید و بار دیگر، حماسه‌های فتح‌المبین و بیت المقدس را در نبرد با صهیونیست‌ها تکرار می‌کردید.
اما یقین داریم که روحتان در کنار ماست و مددکار رزمندگان اسلام خواهد بود.
حاج احمد متوسلیان در آخرین سخنرانی خود می‌گوید:
«ما به یارى خدا هر شهرى را که توسط اسرائیلىها محاصره شده، با در محاصره انداختن نیروهاى دشمن آزاد خواهیم کرد و اسرائیل را به سقوط مىکشانیم. روزى را نزدیک خواهیم کرد که اسرائیل چنان بترسد و در فکر این باشد که مبادا از لوله سلاحمان، به جاى گلوله، پاسدار بیرون بیاید. باشد که ما شبانگاهان بر سرشان بریزیم؛ همچون عقابان تیزپروازى که شب و روز برایشان معنا ندارد و باشد آنجایى به هم برسیم که با گرفتن هزاران اسیر از صهیونیست‌ها به جهانیان ثابت کنیم که ما به اتکا به سلاح ایمانمان مىجنگیم؛ نه به اتکاى هواپیما، نه با موشکهاى سام، نه با تانک، نه با توپ، نه با آتش جنگافزارهاى مادىمان، ان شاءالله.»
منبع: ایثارپرس
