دلایل عدم خروج نظامیان آمریکایی از منطقه غرب آسیا

اخبار جهادی – کمیل کربلایی: سیاستمداران و مقامات رژیم ایالات متحده آمریکا، اراده‌ای برای خروج از منطقه غرب آسیا ندارند. آنها مدعی خروج از افغانستان هستند و سامانه‌هایشان را از عربستان سعودی خارج می‌کنند، اما این نیروها به خانه برمی‌گردند یا اینکه به مکان اشغال شده دیگری در این کره خاکی منتقل می‌شوند تا همچنان به اشغالگری و چپاول منابع آن‌ منطقه مشغول باشند؟

پس از جنگ جهانی دوم و اعزام نیروهای آمریکایی به اکثر نقاط دنیا، بهانه این لشکرکشی‌ها مبارزه با دیکتاتوری، صلح و بر پایی دموکراسی بود اما تنها مقام آمریکایی که با صراحت از سیاست‌های آمریکا صحبت کرد و نقاب از چهره استعماری این کشور برداشت، دونالد ترامپ بود. او نخستین مقام آمریکایی بود که از عربستان به عنوان گاو شیرده نام برد و علت حضور آمریکا را کنترل و حفاظت از منابع نفتی در کشور سوریه اعلام کرد که بارها در کمپین انتخاباتی خود از هزینه بی‌فایده هفت تریلیون دلاری در غرب آسیا و وعده‌های خروج از منطقه را داده بود اما پس از نشستن بر کرسی ریاست‌جمهوری، تنش در منطقه را با شهادت فرمانده نیروی قدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی شدت بخشید و با اعزام نیرو و استقرار سامانه‌های پدافندی و پهپادی خلف وعده کرده و باعث شد تا سیاست‌های همیشگی ایالات متحده در منطقه پابرجا بماند.

آمریکا که خروج از عراق در سال ۲۰۱۱ میلادی و نفوذ بیشتر ایران و قدرت گرفتن گروه‌های مقاومت در عراق را تجربه کرده است، خوب می‌داند که با خروج از منطقه برگشت مجددی مانند ۲۰۱۶ به بهانه مبارزه داعش وجود ندارد و این بار باند فرودگاهی آماده استقبال از آنها نخواهد بود!

پرسشی که در ذهن به وجود می آید این است که چرا با وجود مخالفت‌های مردمی در منطقه به خصوص عراق و سوریه و همچنین اعلام نارضایتی دولت‌های دو کشور و با وجود حملات مستمر گروه‌های مقاومت به مواضع ارتش و کاروان‌های لجستیکی تروریست‌های آمریکایی، این کشور تمایلی به خروج ندارد و با صرف هزینه حاضر به ماندن در باتلاق عراق و سوریه است؟

یکی از عوامل ماندن آمریکا در منطقه ،پس از نابودی داعش این است که پس از رسیدن نیروهای مقاومت به دو سوی مرز عراق و سوریه و با تصرف گذرگاه البوکمال، راه زمینی از تهران – بغداد – دمشق به بیروت و مدیترانه برقرار شده و بازرگانان ایرانی می‌توانند کالای خود را با هزینه کمتر از طریق عراق به سوریه و بنادر این کشور در لاذقیه و دریای مدیترانه و از آنجا به اروپا شمال آفریقا و حتی آمریکا برسانند.

این امر به مذاق آمریکایی‌ها خوش نیامده و با تحریم‌هایی که بر علیه کشورهای محور مقاومت انجام داده همخوانی ندارد و عملا تحریم‌های این کشور را خنثی کرده است از این رو با اختلال در مسیر مبادلات جمهوری اسلامی ایران به وسیله مزدوران آموزش دیده در پایگاه التنف و نیروهای چند ملیتی کرد و گاهاً حملات هوایی، قصد پر هزینه کردن این مسیر را دارد.

عامل دیگری که همچنان آمریکا را ترغیب به خروج از غرب آسیا نکرده است، کم اثر بودن حملات نیروهای مقاومت و تلفات ناچیز از لحاظ انسانی و ادوات است. بیشترین تلفات ارتش آمریکا در عراق بین سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۱ است. دقیقا از زمانی که تمام گروه‌های مقاومت با سلایق و گرایش‌های دینی و مذهبی مختلف تصمیم گرفتند نیروهای اشغالگر را از کشورشان اخراج کنند که این مهم میسر گردید اما به نظر می‌رسد این همدلی در حال حاضر وجود ندارد!

نکته دیگری که این حملات را تقریباً کم اثر نموده، تجربه نیروهای آمریکایی در برخورد با این گونه حملات و اقدام فرماندهی مرکزی آمریکا نسبت به ترک پایگاه‌های نزدیک به مناطق شیعه نشین، تجمیع نیروها در پایگاه‌هایی در مناطق سنی نشین (عین الاسد استان الانبار) و کرد نشین که دارای موقعیت پدافندی مطلوبتری هستند و استفاده از پیمانکاران عراقی در جابجایی ادوات و تجهیزات (در صورت حمله احتمالی به خسارت به حداقل رسیده و آسیب به نیروهای پیمانکار آمریکایی نرسد) است.

 در کشور سوریه نیز وضعیت به نفع نیروهای اشغالگر است. هم‌پیمانی با نیروهای کرد و اشغال ۲۰ درصد از مساحت سوریه که منابع نفت و گاز و کشاورزی این کشور در آن وجود دارد، میل به خروج از منطقه را از ایالات متحده آمریکا سلب کرده است. آنها با خیالی آسوده و با غارت منابع طبیعی و تولیدات کشاورزی و انتقال محصولات به داخل خاک عراق اقدام به فروش سرمایه و دسترنج ملت سوریه می کنند.

انتهای پیام/